Ξυπνώ μ’ ένα μικρό όνειρο κατά νου, λες και ξενυχτώ διαβάζοντας Ιούλιο Βερν ώσπου ν΄ αποκοιμηθώ. Σχεδόν κινηματογραφικά άπιαστο, ακούγεται στα όρια της φανφάρας, ειδικά αν στρέψεις το βλέμμα στων συμπολιτών το δραματικό μικρόκοσμο. Η κοιλάδα του Αλιάκμονα από Κουλούρα έως Βεργίνα, κι από Καλλίπετρα έως τάφρο ‘66, έχει καρφωθεί στο μυαλό μου μ’ έναν περιπετειώδη τρόπο.
• Τις Αιγές τις φαντάζομαι ως το μακεδονικό μας Παρθενώνα, εξελιγμένες τουριστικά, λαμπρυνθείσες πανεπιστημιακά, σε αρχαιολογικό οργασμό. Εργάτες, φοιτητές, συνέδρια, επισκέπτες, σχολικές εκδρομές, ευρήματα και άνθρωποι σε αστραφτερούς αρραβώνες. Καλπάζουν θαρρώ τα περήφανα άλογα στον κάμπο, ηνίοχοι μακεδόνες ξεπηδούν κοσμοκράτορες από το υποσυνείδητο των αιώνων.
• Τις κοίτες του μεγάλου μας ποταμού τις σκέφτομαι ως ένα εργοτάξιο ενεργειακών πηγών μικρής κλίμακας, ανανεώσιμων, υδραυλικών. Να προσφέρουν φθηνό ρεύμα, λειτουργική επάρκεια στα διαλογητήρια και τους οικισμούς, μεροκάματα και ανθοφορία σ’ όλους μας. Δημόσιο έργο με πνοή, μια άλλη κοιλάδα του Τενεσσύ, πάρκα, μοντέρνες διαδρομές, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός.
• Στον ομφαλό της ένωσής μας με την Εγνατία οδό, τον κόμβο της Κουλούρας, βλέπω ένα κέντρο εμπορίου που φωτοβολεί. Το ερειπωμένο κτίριο της πρώην λαχαναγοράς να μεταλλάσσεται σε παλλόμενο πνεύμονα υπηρεσιών, τελωνείου και εκτελωνιστών, εκεί κι οι γεωπόνοι, οι χημικοί, οι τεχνολόγοι τροφίμων, οι ερευνητές ζωικής παραγωγής, και βάλε, και βάλε, βενζινάδικα, μοτέλ, καφετερίες…
Τι λέω τώρα ε;
Είμαι ένας, ένας άνθρωπος. Μέτριος, συνηθισμένος, με ελαττώματα.
Συναρπάζομαι από μια ιδέα. Καθόλου καινούρια, καθόλου δική μου, δίχως πρωτοτυπία, εντελώς ανεφάρμοστη για τις φωλιές της ιδιοτέλειας, της μιζέριας, της διαφθοράς, της αναβολής.
Την ερχόμενη Κυριακή ίσως κάποιοι τολμήσουμε να δούμε πέρα απ’ το ημίφως, μακριά από την απόγνωση, σ’ ένα ρίσκο πειραματικό. Ίσως κάποιοι μου δώσουν την εντολή να το ψάξω, να δοθώ, να ματαιοπονήσω ίσως προς ένα άπιαστο όνειρο.
Κι αν δεν είναι αέρινη οπτασία ;
10-6-2012, Γιοβανόπουλος Κώστας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
• Τις Αιγές τις φαντάζομαι ως το μακεδονικό μας Παρθενώνα, εξελιγμένες τουριστικά, λαμπρυνθείσες πανεπιστημιακά, σε αρχαιολογικό οργασμό. Εργάτες, φοιτητές, συνέδρια, επισκέπτες, σχολικές εκδρομές, ευρήματα και άνθρωποι σε αστραφτερούς αρραβώνες. Καλπάζουν θαρρώ τα περήφανα άλογα στον κάμπο, ηνίοχοι μακεδόνες ξεπηδούν κοσμοκράτορες από το υποσυνείδητο των αιώνων.
• Τις κοίτες του μεγάλου μας ποταμού τις σκέφτομαι ως ένα εργοτάξιο ενεργειακών πηγών μικρής κλίμακας, ανανεώσιμων, υδραυλικών. Να προσφέρουν φθηνό ρεύμα, λειτουργική επάρκεια στα διαλογητήρια και τους οικισμούς, μεροκάματα και ανθοφορία σ’ όλους μας. Δημόσιο έργο με πνοή, μια άλλη κοιλάδα του Τενεσσύ, πάρκα, μοντέρνες διαδρομές, οικολογία και ανθρωποκεντρισμός.
• Στον ομφαλό της ένωσής μας με την Εγνατία οδό, τον κόμβο της Κουλούρας, βλέπω ένα κέντρο εμπορίου που φωτοβολεί. Το ερειπωμένο κτίριο της πρώην λαχαναγοράς να μεταλλάσσεται σε παλλόμενο πνεύμονα υπηρεσιών, τελωνείου και εκτελωνιστών, εκεί κι οι γεωπόνοι, οι χημικοί, οι τεχνολόγοι τροφίμων, οι ερευνητές ζωικής παραγωγής, και βάλε, και βάλε, βενζινάδικα, μοτέλ, καφετερίες…
Τι λέω τώρα ε;
Είμαι ένας, ένας άνθρωπος. Μέτριος, συνηθισμένος, με ελαττώματα.
Συναρπάζομαι από μια ιδέα. Καθόλου καινούρια, καθόλου δική μου, δίχως πρωτοτυπία, εντελώς ανεφάρμοστη για τις φωλιές της ιδιοτέλειας, της μιζέριας, της διαφθοράς, της αναβολής.
Την ερχόμενη Κυριακή ίσως κάποιοι τολμήσουμε να δούμε πέρα απ’ το ημίφως, μακριά από την απόγνωση, σ’ ένα ρίσκο πειραματικό. Ίσως κάποιοι μου δώσουν την εντολή να το ψάξω, να δοθώ, να ματαιοπονήσω ίσως προς ένα άπιαστο όνειρο.
Κι αν δεν είναι αέρινη οπτασία ;
10-6-2012, Γιοβανόπουλος Κώστας, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου